Σήμερα γράφω για την Ολυμπία.
Για ένα νέο, πανέμορφο κορίτσι, γεμάτο ζωή. Για μια κοπέλα
που της αρέσει η ζαχαροπλαστική, γιατί από απλά πράγματα, λέει, όπως το
αλεύρι, η ζάχαρη, τα αυγά,
δημιουργείς κάτι, όπως μια ωραία τούρτα.
Για μια νέα γυναίκα που ονειρευόταν να γίνει κομμώτρια ή
οδηγός νταλίκας (!), αλλά γίνεται μοδίστρα, που ερωτεύεται, παντρεύεται τον καλό της και περιμένει με λαχτάρα να γεννηθεί το παιδί τους.
Για την Ολυμπία, την οποία, ενώ είναι ήδη τριών μηνών έγκυος,
γεμάτη ζωή, τη βρίσκει ο καρκίνος, κι
αντιμετωπίζει τον θάνατο, τον δικό της και του παιδιού της.
 |
| Η Ολυμπία, όπως εμφανίζεται στην ταινία, χωρίς περούκα |
Σήμερα γράφω για την «Ολυμπία».
Την ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη, η οποία κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο
Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, στη Θεσσαλονίκη, και την είδαμε πρόσφατα στις «ΝύχτεςΠρεμιέρας».
 |
| Ο σκηνοθέτης Σταύρος Ψυλλάκης |
Μόνον τέσσερις μέρες κράτησαν τα γυρίσματα της
συγκλονιστικής αυτής ταινίας. Σ’ αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όμως, ο
σκηνοθέτης κατορθώνει πολλά:
Ξεδιπλώνει μπροστά τα μάτια μας την ξεχωριστή προσωπικότητα
της Ολυμπίας, με τα όνειρα και τις ελπίδες της, με την αδάμαστη
αποφασιστικότητά της, την αγάπη της για τη ζωή και τη δημιουργία, με τη γλυκύτητα και την πραότητά της. Με την ευτυχία της, όταν κρατά στην αγκαλιά της το μωρό της.
 |
| Η Ολυμπία με τον Παναγιώτη της |
Μας γνωρίζει την οικογένεια της Ολυμπίας, η οποία, σύσσωμη,
περιστοιχίζει την κοπέλα και τον μικρό Παναγιώτη, τους περιβάλλει με αγάπη,
στοργή, φροντίδα. Μας συγκλονίζει με τον κορυφαίο στο χορό αυτό, των μεγάλων
και μικρών συγγενών, τον πατέρα της Ολυμπίας. Με μια μοναδική σκηνή, όπου ο
πατέρας, αφού έχει διασκεδάσει την κόρη του με το κλαρίνο του, βγαίνει στο
μπαλκόνι για να καπνίσει και να κλάψει, ο
Σταύρος Ψυλλάκης κατορθώνει να μας
μεταδώσει την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου αυτού, με την οποία ταυτιζόμαστε
όλοι, όσοι παίξαμε κάποτε θέατρο μπροστά στον άνθρωπό μας που υποφέρει, και
ψάξαμε μετά μια κρυφή γωνιά, για να δώσουμε διέξοδο στα δάκρυα της απελπισίας
μας.
Αναδεικνύει, ταυτόχρονα, τα διλήμματα και τα αδιέξοδα των γιατρών, καθώς και τις προσπάθειες τους να τα βγάλουν πέρα με την πολύ σπάνια αυτή περίπτωση, ενώ κατορθώνει ν’ αποτυπώσει και την ανημπόρια της επιστήμης σ’ εκείνο το ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα στα χείλη του θεράποντος γιατρού.
Δεν θα πω περισσότερα γιατί δεν θέλω να αποκαλύψω το τέλος
της ταινίας.
Ναι, αν και πρόκειται για ντοκιμαντέρ η ταινία αυτή έχει
αρχή, μέση και τέλος, σαν μια οποιαδήποτε ταινία μυθοπλασίας, και την
παρακολουθείς με αγωνία.
Κι αν κάποιοι αναρωτιούνται, γιατί μια κοπέλα, σ’ αυτή την
κατάσταση, δέχτηκε να παίξει σ’ αυτή την
ταινία, την απάντηση ας την αναζητήσουμε στα λόγια της ίδιας:
«Θέλω κι άλλες κοπέλες να πάρουν θάρρος από μένα, να πουν,
αφού μπόρεσε αυτή θα τα καταφέρω κι εγώ», λέει κι εννοεί το δικό της θαύμα. Το ότι
κατάφερε, με ένα σώμα που σπαράσσεται από έναν επιθετικότατο καρκίνο και το
κρατά στα νύχια του ο θάνατος, να δώσει ζωή σ’ ένα υγιές αγοράκι.
Έχει ένα μήνυμα για μας η Ολυμπία και θέλει να μας το πει,
ακριβώς, όπως και στην προηγούμενη ταινία του Σταύρου Ψυλλάκη «Μεταξά,
ακούγοντας το χρόνο», με θέμα τους καρκινοπαθείς γιατρούς, οι άνθρωποι που
δέχθηκαν να εκτεθούν και να μιλήσουν, ήταν αυτοί που ήθελαν να πουν τη δική
τους αλήθεια σε μας τους υπόλοιπους.
 |
| Ο πατέρας και τα ανιψάκια της Ολυμπίας |
Αν, μετά από όλα αυτά ,φαντάζεστε πως η ταινία θα σας
ψυχοπλακώσει, σας πληροφορώ ότι πρόκειται για μια ταινία, στην οποία κυριαρχούν
η ελπίδα, η χαρά και η πίστη σε κάτι καλύτερο, μια ταινία που σφύζει από ζωή,
παρόλο που ο θάνατος φωλιάζει, κάπου εκεί, παραμονεύοντας.
Κι αυτό οφείλεται, βέβαια, στην ευαίσθητη ματιά του
σκηνοθέτη, ο οποίος κατορθώνει ταινίες
σαν την «Ολυμπία» και σαν το «Μεταξά», ταινίες που μιλούν για το θάνατο, να τις
μετατρέψει σε ύμνους για τη ζωή, να περάσει αισιόδοξα μηνύματα μέσα απ’ την
απελπισία και να οδηγήσει τους θεατές έξω από την αίθουσα μ’ ένα, μικρό έστω,
χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη τους.
Μια πρώτη γεύση από την «Ολυμπία», εδώ.
