Αν ήθελες να γίνεις εχθρός της μητέρας μου αρκούσε να της κάνεις μια απλή ερώτηση: «Πόσων χρονών είσθε;» Ίσως επειδή θύμωνα με την αντίδρασή της στην ερώτηση, αποφάσισα να λέω με παρρησία τη σωστή ηλικία μου. Η ηλικία, όμως, είναι για πολλές γυναίκες ένα θέμα ταμπού.
Διαβάζοντας το βιβλίο «…και μετά τα πενήντα τι;» (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2011) το οποίο γράφηκε από τέσσερις γυναίκες – Τασώ Γαϊτάνη, Φάνη Δημητρακούδη, Νίκη Σταυρίδη και Αναστασία Χουντουμάδη - κατάλαβα πολλά πράγματα γύρω από τη σχέση μας – των γυναικών – με την ηλικία.
Το βιβλίο περιλαμβάνει αρκετές μαρτυρίες γυναικών στη Μέση Ηλικία γύρω από θέματα σχέσεων – με το άλλο ή το ίδιο φύλο, με τους γονείς, με τα παιδιά - θέματα υγείας, σεξουαλικότητας κλπ.
Στο τέλος περιλαμβάνει κι ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο θεωρώ πολύ χρήσιμο, καθώς μπορεί η κάθε αναγνώστρια να το απαντήσει μόνη της, χωρίς κανείς να τη δει και να την ακούσει, κάτι σαν μια εξομολόγηση στον εαυτό της.
Διαβάζοντας τις μαρτυρίες αυτές, με τη μορφή συνεντεύξεων πιστεύω πως κάθε γυναίκα θα ταυτιστεί με πολλές καταστάσεις απ’ αυτές που περιγράφονται, και σε κάποιες θα αναγνωρίσει σκέψεις, τις οποίες η ίδια δεν τόλμησε ποτέ να εξωτερικεύσει, ίσως ούτε και στον ίδιο της τον εαυτό.
Το κυρίαρχο μοτίβο που επαναλαμβάνεται είναι η σχέση των γυναικών με το χρόνο. Όλες οι γυναίκες δείχνουμε να πενθούμε για τα κορίτσια που υπήρξαμε κάποτε, όπως πολύ όμορφα το λέει η ποιήτρια Νίκη – Ρεβέκκα Παπαγεωργίου στην προμετωπίδα ενός από τα κεφάλαια του βιβλίου.
«Σε μια δασωμένη εποχή κατοικούν τα κορίτσια που υπήρξα, σε μια περασμένη εξοχή, σε μια πατρίδα στο χρόνο που δεν μπορώ να επιστρέψω.»
Είναι αλήθεια πως όταν το πρόσωπο χαράζεται από τις γραμμές του χρόνου, το κορμί χάνει τη δύναμη και το σφρίγος του κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και μελαγχολούμε. Η εμφάνιση είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που τσαλακώνεται απ’ το χρόνο. Μαζί με την αλλαγή στην εμφάνιση προκύπτουν κι άλλες αλλαγές: τα παιδιά μας μεγαλώνουν, οι γονείς μας γίνονται ανήμποροι, κάποιες σχέσεις ή ο γάμος περνάνε κρίση, παρουσιάζονται προβλήματα υγείας…
Παρόλα αυτά, μετά από κάποια ηλικία – και τα πενήντα είναι μια τέτοια ηλικία- καμπή για τη γυναίκα – αξίζει να επανεξετάσουμε τη ζωή μας.
Κοιτώντας προς τα πίσω να χαιρόμαστε γι αυτά που ζήσαμε, γι αυτό που υπήρξαμε, χωρίς όμως να κολλάμε σ’ αυτά, γιατί τότε θα γίνουμε σαν τη γυναίκα του Λωτ.
Να κοιτάξουμε μπροστά με προσδοκία, με ελπίδα, αντλώντας από μέσα μας αλλά κι από τους γύρω μας δύναμη, νέες ιδέες, νέα ενδιαφέροντα κι ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Να κρατήσουμε ζωντανές τις παλιές φιλίες – γιατί ο παλιός είναι αλλιώς – χωρίς να αποκλείουμε τις νέες – γιατί κι ο νέος είναι ωραίος.
Ας δεχτούμε λοιπόν, τις αλλαγές και ας επωφεληθούμε από την πείρα και την ωριμότητα που κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια, όπως λένε οι πιο αισιόδοξες γυναίκες στο βιβλίο.
Ας μην πενθούμε για τα όμορφα κορίτσια που υπήρξαμε. Ας χαρούμε για τις γυναίκες που είμαστε, κι ας φροντίσουμε να κάνουμε αισθητή στους γύρω μας την άλλη ομορφιά μας, αυτήν που πηγάζει από μέσα μας.
