Ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό,
μια νύχτα στη Σάμο, όπου η απουσία των φώτων του πολιτισμού έκανε ορατό και το
μικρότερο αστεράκι, ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου απέναντι
στο σκοτάδι και την λατρεία του φωτός… Για
τον τρόπο που συνέδεσε το σκότος με το Κακό και το φως με το Καλό… Μέχρι και
τον Πόλεμο των Άστρων θυμηθήκαμε, όπου η Σκοτεινή πλευρά της Δύναμης
αντιπροσωπεύει όλα τα αρνητικά συναισθήματα...
Η συζήτηση αυτή αναδύθηκε στη
μνήμη μου καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες του Νίκου Βατόπουλου, οι οποίες
εκτίθενται στην Αίθουσα Τέχνης Ena (Βαλαωρίτου 9γ,
Αθήνα), σε μια έκθεση με τίτλο «Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου».
Και είναι, πράγματι, ένας επίμονος αθηναιογράφος ο δημοσιογράφος
Νίκος Βατόπουλος, ένας από τους λίγους λάτρεις αυτής της πόλης, οι οποίοι της
έχουν μείνει πιστοί, καθώς αυτή αλλάζει και γίνεται «σκοτεινότερη».
 |
| Αγίου Κωνσταντίνου |
Περιδιαβάζοντας στους δρόμους της
Αθήνας, ο Νίκος Βατόπουλος κοιτάζει με
το δικό του βλέμμα - χαϊδεύει, θα έλεγα
- τους φθαρμένους τοίχους, τις σκουριασμένες σιδεριές, τις σκοτεινές γωνιές, κι
ανακαλύπτει το φως. Το φως, που πέφτει σαν λοξή ηλιαχτίδα στην ανήλιαγη στοά ή
σαν αντανάκλαση από έναν φανοστάτη στα κλαδιά ενός δέντρου για να το
μεταμορφώσει σε κάτι μαγικό, το φως που φέγγει στις εισόδους των παλιών πολυκατοικιών
και φωτίζει τα κλιμακοστάσια, αυτά τα τόσο
λιτά και τόσο αρχοντικά. Το φως, τέλος,
που βγαίνει από ένα φωτισμένο παράθυρο και θερμαίνει με τη θαλπωρή του
την καρδιά του διαβάτη που περνά βιαστικός στο σκοτεινό δρόμο.
 |
| Σίνα |
Στάθηκα στις νυχτερινές, κυρίως,
φωτογραφίσεις, γιατί αυτές είναι που μ’ έκαναν να σκεφτώ το παρόν και το μέλλον
αυτής της πόλης, αυτής που τόσο υμνήθηκε στο παρελθόν και τόσο κατηγορείται
σήμερα για το κατάντημά της.
Κι είναι ελπιδοφόρες για το μέλλον
της Αθήνας οι φωτογραφίες αυτές. Ένας Τζεντάι της Αθήνας ο Νίκος Βατόπουλος,
χρησιμοποιεί τη Φωτεινή πλευρά της Δύναμης, επιμένει στην ανάδειξη του ωραίου
μέσα απ’ την ασχήμια και μας φανερώνει
την κρυφή γοητεία αυτής της ταλαιπωρημένης πόλης.
Ονοματίζοντας τους δρόμους στη
λεζάντα των φωτογραφιών μας γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται το κάθε τι, το
ορίζει, του δίνει ταυτότητα και μας μαθαίνει πώς να το αγαπήσουμε. Όπως τα
παιδιά, μετά από ένα πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο σχολείο,
αγάπησαν τα αγριολούλουδα των οποίων είχαν μάθει το όνομα και πρόσεχαν να μην
τα πατήσουν.
Σ’ αυτούς λοιπόν που απελπίζονται
για την κατάντια της Αθήνας, για τα κλειστά μαγαζιά, για τις βρώμικες κι
εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες, για τα όμορφα παλιά σπίτια που αφέθηκαν να
ρημάζουν, για τη «σκοτεινιά» που φαίνεται να καλύπτει τους δρόμους της,
προτείνω τα φωτισμένα παράθυρα του Νίκου Βατόπουλου. Αυτά που έρχονται να ρίξουν τη θερμή αχτίδα
της ελπίδας και μας υπόσχονται, πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται τίποτα
δεν έχει χαθεί.
 |
| Καρνεάδου |
Και σ’ όσους αγωνιούν κι
αναρωτιούνται «Τι θ’ απογίνει λοιπόν αυτή η πόλη;» απαντώ με τα λόγια του
Βασίλη Καραποστόλη, ο οποίος στο βιβλίο του «Χειροποίητη πόλη, η Αθήνα ανάμεσα
στο ναι και στο όχι» (Αλεξάνδρεια 1995) γράφει, πως η πόλη «επαφίεται πια
σ’ εκείνους, τους ελάχιστους, που ακόμα κι αν όλα τα έχασαν, φαίνεται πως όλα
τα ξαναβρίσκουν» και τους ζητά «λίγες ικμάδες της δύναμής τους», «ένα
απονενοημένο διάβημα γενναιοδωρίας». Ο Νίκος Βατόπουλος είναι ένας απ’ αυτούς
τους ελάχιστους που ανταποκρίνονται στην επίκληση αυτή της Αθήνας και πασχίζει να γίνουν περισσότεροι αυτοί που νοιάζονται.
Η έκθεση θα είναι ανοικτή ως τις 28
Ιουνίου.
(Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή :
11.00 -21.00,
Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο:
11.00 – 16.00)
